Mekan, koca bir dünya.
İnsanlık denilen şey,
Milyon yıldır ayakta...
Bu kadar medeniyet,
İz bırakırken dünyada,
Hepsinin hikayesinde,
Mutlak bir adalet var...
Yıkılan devletlerin,
Tamamı adaletsizliğe,
Yaşayabilenler ise,
Adalete sığınabilmiş...
İşte zamanın birinde,
Ünlü bir futbolcunun,
Karısını öldürdüğü iddia edildi.
Futbolcu yakalanmıştı.
Ama karısının cesedi yoktu.
Duruşma filmlerdeki gibiydi.
Futbolcu sanık sandalyesinde,
Parayla tuttuğu avukatı,
Jüriyi iknaya uğraşıyordu.
“Sayın jüri” dedi avukat.
“Müvekkilimin suçsuzluğuna,
Yürekten inanıyorum...
Buna siz de inanacaksınız.
Neden mi?
1′den 10′a kadar sayacağım
Ve müvekkilimin öldürdüğü,
İddia edilen karısı
Bu kapıdan içeri girecek...
1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 10…”
Bütün jüri kapıya döndü.
Kimse girmedi içeri.
Avukat bir savunma dehasıydı.
Öldürücü hamlesini yaptı.
“Bakın, sizler bile,
Öldüğüne inanmıyorsunuz.
Çünkü hepiniz gelecek diye,
Kapıya baktınız...
İşte kararı verirken, buna
güvenmenizi talep ediyorum...”
Jüri, ünlü futbolcuyu,
Suçlu bulduğunu bildirdi,
Ve dava bu şekilde sonuçlandı.
Mahkeme çıkışında avukat,
Bayan jüri başkanına yaklaştı:
“10′a kadar saydığımda,
Siz de diğer üyeler gibi,
Kapıya bakmıştınız.
Neden böyle bir karara imza attınız?”
“Doğru” dedi jüri başkanı.
“Ben de kapıya baktım,
Ama müvekkiliniz,
Kapıya bakmıyordu...”
Kıssadan hisse;
Kendinizin inanmadığına,
Adalet de inanmaz...
Adalet, kör topaldır ama,
Varacağı yere mutlak varır...