Madras Kıtlığı olarak bilinen bu felaketin kökenleri, hem doğanın hem de İngiliz yönetiminin hatalı politikalarının bir kombinasyonuna dayanıyor. 1876 yılında başlayan şiddetli kuraklık, Hindistan'ın özellikle güney kesimlerinde tarımsal üretimin büyük ölçüde azalmasına neden oldu. Yağışların yetersizliği, ekinlerin gelişimini engelledi ve su kaynaklarının tükenmesine yol açtı.
İngiliz Sömürge Politikalarının Etkisi
İngilizler, Hindistan'ın tarımsal ekonomisini büyük ölçüde kontrol altına almıştı. Bu dönemde, yerel gıda kaynaklarının büyük bir kısmı İngiltere ve diğer sömürge bölgelerine ihraç ediliyordu. Ayrıca, yüksek vergiler ve tarımsal üretim üzerindeki sınırlamalar, yerel halkın ihtiyaç duyduğu gıdaya erişimini zorlaştırdı. Bu uygulamalar, kıtlığın etkilerini derinleştirdi ve halkın yaşamsal ihtiyaçlarını karşılamada yetersiz kaldı.
Altyapı Sorunları
Kıtlık döneminde, Hindistan'ın ulaşım ve dağıtım altyapısı büyük bir eksiklik gösterdi. Kritik öneme sahip bu altyapının yetersizliği, sınırlı kaynakların etkili bir şekilde ihtiyaç duyan bölgelere ulaştırılmasını engelledi. Bu da kıtlığın boyutlarını artırarak, yardım çalışmalarını daha da zorlaştırdı.
Kıtlığın Toplumsal ve Ekonomik Etkileri
Ölüm Oranları ve Sosyal Çöküş
Madras Kıtlığı, yaklaşık 10 milyon insanın hayatını kaybetmesine neden oldu. Açlık, hastalık ve zayıf sağlık koşulları, ölümlerin başlıca sebepleri arasında yer aldı. Kıtlık, Hindistan'ın güney bölgelerinde büyük bir sosyal ve ekonomik çöküşe yol açtı. Tarımsal üretim durma noktasına geldi, birçok çiftçi iflas etti ve köyler terk edildi. Ayrıca, kıtlık nedeniyle meydana gelen göçler, şehirlerde yoğun nüfuslanmalara yol açarak sosyal yapıyı bozdu.
Hastalık Salgınları
Kıtlık, sağlıksız yaşam koşulları ve yetersiz beslenme nedeniyle kolera, tifo ve dizanteri gibi hastalıkların yayılmasına sebep oldu. Bu hastalıklar, kıtlıktan etkilenen bölgelerde yüksek ölüm oranlarına yol açtı ve halk sağlığı açısından ciddi bir tehdit oluşturdu.
Sömürge Yönetiminin Rolü
Yardım Politikalarının Yetersizliği
Madras Kıtlığı sırasında, İngiliz sömürge yönetimi felaketle mücadelede etkili adımlar atmakta başarısız oldu. Gıda yardımları yetersiz ve düzensiz bir şekilde gerçekleştirildi, yardım programları ise genellikle geç kalmış ve etkisiz kalmıştır. İngiliz yetkililer, kıtlığın ciddiyetini küçümseyerek, birçok yardım talebini göz ardı etti. Bu durum, felaketin boyutlarını daha da artırarak, halkın yaşamsal ihtiyaçlarına yeterli yanıt verilmesini engelledi.
