Julio Ruelas (Meksika) – La crítica (1897)
Sanat tarihindeki yeri:
Julio Ruelas, 19. yüzyıl sonu Meksika sembolizminin öncüsüdür. Avrupa’daki dekadan hareketin Latin Amerika’daki en güçlü temsilcilerindendir. La crítica, Meksika’nın modern sanatına geçişindeki kırılma anını simgeler.
Resimdeki öğelerin anlamı:
Eserdeki dişi figür, sanatçının yaratıcılığını; sırtındaki grotesk figür ise onu yargılayan toplumu simgeler. Sembolizm ve karanlık gotik tonlar iç içe geçmiştir.
Frida Kahlo (Meksika) – Las Dos Fridas (1939)
Sanat tarihindeki yeri:
Frida Kahlo'nun en çok bilinen otoportresi olan İki Frida, sanatçının hem kişisel acısını hem de kültürel kimlik çatışmasını yansıttığı bir başyapıttır. Sürrealizmle ilişkilendirilse de Frida, resimlerini “gerçek yaşamın portresi” olarak tanımlar.
Resimdeki semboller:
Bir Frida geleneksel Meksika kıyafeti giyerken, diğeri Avrupa tarzı giyinmiş. Açıkta duran kalpler ve birbirine bağlı damarlar, hem duygusal hem de fiziksel yaraları temsil eder.
Diego Rivera (Meksika) – Man at the Crossroads (1934 / yeniden: 1935)
Sanat tarihindeki yeri:
Rivera'nın ABD'de Rockefeller Center için yaptığı ama sansüre uğrayan bu fresk, insanlığın bilim, sosyalizm ve kapitalizm arasındaki yol ayrımını anlatır. Daha sonra aynı temayı Meksika’da yeniden resmetti.
Resimdeki semboller:
Merkezde mikroskoba bakan işçi figürü yer alır. Sol tarafta Lenin liderliğindeki işçiler, sağda ise kapitalist burjuvalar bulunur. İnsanlık bir kavşaktadır.
Tarsila do Amaral (Brezilya) – Abaporu (1928)
Sanat tarihindeki yeri:
Modern Brezilya sanatının simgesi olan bu eser, Antropofaji (yamyamlık) manifestosunun doğmasına ilham verdi. Avrupa etkilerinden sıyrılma ve yerli kültürü sahiplenme çağrısıdır.
Resimdeki öğelerin anlamı:
Büyük ayaklar ve eller, bedensel emeği ve doğayla bağı temsil eder. Küçük kafa ise Batı'nın rasyonalist kibirine bir gönderme olarak yorumlanır.
Oswaldo Guayasamín (Ekvador) – La Edad de la Ira (1968–1984)
Sanat tarihindeki yeri:
Bu devasa triptik, insan hakları ihlallerini ve faşizmin izlerini resmeden güçlü bir politik duruştur. 20. yüzyıl Latin Amerikasındaki acıları en sert şekilde görselleştiren sanatçıdır.
Resimdeki semboller:
Çığlık atan suratlar, zincirli eller ve karanlık siluetler… Hepsi kolektif bir öfke ve acının görsel anlatımıdır.
Fernando Botero (Kolombiya) – La muerte de Pablo Escobar (2006)
Sanat tarihindeki yeri:
Kolombiya’nın en tartışmalı figürlerinden biri olan Escobar’ın öldürülüşünü betimleyen bu resim, Botero’nun alışıldık stilini politik bir ironiye dönüştürür.
Resimdeki öğeler:
Yere düşen Escobar şişkin ve karikatürize edilmiştir. Eserdeki orantısızlık, trajediyle hicvin iç içe geçtiği Botero yorumudur.
Claudio Bravo (Şili) – White Package (1967)
Sanat tarihindeki yeri:
Barok ustalarıyla kıyaslanacak kadar detaycı olan Bravo, hiperrealizmi gizemli ve kavramsal bir anlatı aracı hâline getirmiştir.
Resimdeki semboller:
Sadece bir beyaz paket... Ama içeriği bilinmez. Işık-gölge oyunları, katmanlı anlamlar yaratır. Modern tüketim kültürü ve görünmeyen gerçeklik üzerine bir sorgulama.
