Reflekslerini kaybetmiş bir toplumda yaşıyoruz. Olup bitenleri sessizce seyrediyoruz... Tepkisiziz ama dünyanın başka köşelerinde yaşanan haksızlıklar karşısında tepki gösteren kitleleri hayranlıkla izlemeyi, resimlerini paylaşmayı ihmal etmiyoruz... Seyirci kalmayanlar da var elbet; yürekli gazeteciler, avukatlar, insan hakları savunucuları, birkaç sanatçı, birkaç ‘eski tüfek’, o kadar…
Nüfusumuzun yüzde doksanı ev kirasını nasıl ödeyeceğini, çocuğunun okul taksiti ile nasıl başa çıkacağını hesap etmekle meşgul. Eğitim sisteminde yapılan değişiklikler, sanat derslerinin yerini ‘zorunlu seçmeli’ din derslerinin alması, imamların derslere girmesi artık kimseleri şaşırtmıyor. Bilgisiz bilirkişiler, söz dinleyen savcılar, ihaleciler, yükleniciler, milyarderler, milyarderler… Ve bizler, yangın bacayı sarmışken, dizilerle uyutulmayı kabullenmiş sayın seyirciler…
Sanatla ilgimiz? Bir konser ya da tiyatro biletine birkaç bin lira verebilecek gücümüz mü kalmış? Magazin basını neyimize yetmiyor? Kim kimi aldatmış, kim tatilini Şeyseller’de geçirmiş öğrenip, mutlu oluyoruz.
İfade özgürlüğü kaf dağının ardında… Sendikal haklar olmasa da olur… Yeter ki buzdolabının taksitini ödeyebilelim… Yargıya güven kalmamış, medya ‘sahibinin sesi’ olmuş, bana ne! Deprem, yangın, iş kazası derken, günlerimiz ‘şükür, bu gün de sağ kaldık’ demekle geçiyor.
Bu hafta (5 Şubat) Laiklik ilkesinin Anayasa’ya konuluşunun 88. Yıldönümüymüş. Kutlamak aklımızın ucundan geçmiyor elbette. Başımızı derde mi sokalım?
Görevlerini ihmal eden kamu görevlilerinden, kamunun malını çalan hırsızlardan hesap sormak bize mi kalmış? Ses çıkartmak neye yarar? Seyrediyoruz işte olup bitenleri… Belki bir gün bahar gelir, kurtuluruz bu iklimden diye avutuyoruz kendimizi...
Tabi, sen de sorumlusun olup bitenlerden diyenler de var. Nasıl sorumluymuşum anlamıyorum… Geçenlerde bir çağrıya rast geldim. Düşünür müymüş, yazar mıymış, Gündüz Vassaf diye biri, bir çağrı paylaşmış sosyal medyada. Suçu başkalarında aramayın, siz de bir şeyler yapabilirsiniz diyor. Benim pek aklıma yatmadı ama paylaşıvereyim bari…
“Yasla infial arasında gidip gelirken yarın başka bir felakete odaklanacağımı, başka olaylarda yaşadığım çaresizliğimle yarın gene çırpınacağımı, alıp başımı gidemeyecekken gene duvara çarpacağımı, bardağı taşıran kaç damla olacak diyerek infialimin bugün de olduğu gibi ancak felaketlerle kabardığını bilirken ne yapacağım?
Madem gündemimiz yangın, mekanlarımızdan, evlerimizden başlayalım. Soralım, soruşturalım:
Yangına hazır mısın?
Devlet yoksa ben varım.
Aktif yurttaşlık.
El uzatalım. İlk biz olalım hesap soran.
Maden kazaları,
Tren kazaları,
Yangınlar…
Başkalarından hesap sormakla bir yere varılamayacağını çok gördük.
Çocuğumuzun okulundan, metro sorumlularından, gittiğimiz lokantadan,
hastaneden, dostlarımızın yatırıldığı hapishanelerden soralım,
Hazır mısın?
Onlarca önlenebilir facia.
Yeter!
Yangından başlıyoruz.
Gittiğimiz yerleri etiketleyeceğiz,
Sosyal medyadan duyuracağız.
Devleti, okulları, ulaşım yerlerini, kamusal alan ve alışveriş yerlerini vazifelerini yapmaya çağırıyoruz.
Evimizde yangın tüpü varsa fotoğrafını çekip sosyal medyaya koyacağız.
Çocuğumuzun okulu, tedbir yoksa resmini çek duyur!
Gittiğimiz lokantada, tedbir yoksa resmini çek duyur!
Metroda, tedbir yoksa resmini çek duyur!
Hastanede, tedbir yoksa resmini çek duyur!
Pastanede, tedbir yoksa resmini çek duyur!
Hapishanede, tedbir yoksa resmini çek duyur!
Tedbirler yoksa tespitimizi sosyal medya hesaplarımızdan duyuracağız!
Yangına Dur Diyorum!”
Gündüz Vassaf’ın ‘aktif yurttaşlık’ önerisine katılır mısınız bilmem… Geçenlerde bir başka aklı evvel de şöyle diyordu: Aktif yurttaşların çoğunlukta olduğu bir toplumu hiçbir diktatör yönetemez, yönetemeyecek…
