Önce mutfak penceresinin önünde tünemeye başladı. Dayanamayıp yemek ikram ettik. Ettik lafın gelişi. Yoksa bütün işi ve ikramları eşim Deniz yapıyordu... Ben bu macerayı merakla uzaktan seyreden kişiydim.
Kedileri o kadar da çok sevmediğini söyleyen Deniz ise ikramlarını rutin olarak artırmıştı... Ayrıca, "Bugün geç kaldın.Tamam fazla şımarma bu yemek sana yeter" gibi konuşmalarla misafiriyle sohbet eder duruma gelmişti.
Sarı siyah karışımlı güzel yüzlü bir kediydi bu misafir. Artık her gün birinci kattaki evimizin mutfak penceresine tırmanıyor ve karnını doyurmadan ordan ayrılmıyordu. Daha sonra balkonda ikamet etmeye ve geceleri balkondaki minderlerin üzerinde uyumaya başladıı. Kendini sevdirmese de bir sokak kedisi için uysal huya sahipti... Bazen bir iki gün ortadan kaybolduğu oluyordu. Sonra balkondan ayrılmaz olmuştu. Tavırlarında da bir tuhaflık vardı. Hep yatıyordu. Önce hasta zannettik, ama hamile olduğu ortaya çıktı. Mukavva kutularından bir kulübe yaptık ki rahat doğursun... Kulübenin içine de benim eski kazaklarımdan yer minderi yaptık.
Bir sabah gördük ki kedi nüfusu artmış. Kedi ailesine üç yavru daha eklenmiş. Artık yemeğini ve suyunu yanına bırakıyorduk ki yavrularına iyi baksın.
Aradan iki üç gün geçti eve geldiğimizda anne ve yavruları kulübelerinde yoktu. Sonra baktık anne kedi salonda dolaşıyor. Benim açık unuttuğum pencereden içeri girmiş olmalıydı.
Kedi uzmanı olan baldızım annenin yavrularını güvenli bir yere taşımış olabileceğini söyledi.
Biz her ihtimale karşı evi taradık. Ortalarda dolaşan anne kediyi takip ettik.Yavru kediler ortada yoktu. Erken bir veda olmuştu.
Daha doğrusu biz öyle zannediyorduk. Anne kedinin yıldırım hızıyla yatak odasına kaçması ve gardrop kapısını açmak için uğraşması üzerine her şey ortaya çıktı. Evet yavruları için güvenli bir alan seçmişti. Güvenli alan da bizim gardrobın en kuytu köşesiydi.
Sonunda dört kedili bir aile olmuştuk.
Buradan çıkan sonuç, siz siz olun kedi milletine yüz vermeyin.
Evde çok itiraz var ama ben anne kediye isim buldum; Suriyeli...
