Belki de yaşıyoruz müstehak olduğumuzu

Bu köşede ne yazıyorsam kelime kelime bana ait… Kimsenin borazanı da değilim, düşüncemi üretirken babam olsa biat etmem. Evet, biliyorum sadece “para gücü” olan lakin yüreğinde zerre sevgi, milli sadakat, inanç, halka saygısı olmayan ve sadece “oynayan” dünya kadar “zavallının” dolaylı saldırısına tabiyim yıllardır. İsimlerinin, şan ve servetlerinin, makam ve unvanlarının da zerre önemi yok. Çünkü bugüne kadar gördüğüm gibi, onların da bazılarının “gittiklerinde” ne kadar çabuk unutulacaklarına şahitlik edeceğim. Zavallı varlıklarının, sadece kibir ve parayla ayakta durduğunu belki son anlarında fark edecekler ama, cansız bedenlerini toprağın dahi kabul etmeyeceği mezarlarında, birinin bile kabirlerinin yeşillenmediğini biliyorum.

Neden bu kadar sert ve duygusal girdim konuya?

Çünkü inanın menfaatin hakimiyetinde, siyasi veya etnik farklılıkların önemi yok İzmir’de de. Bir zamanlar farklı sermaye gruplarının sabahtan ikindiye AK Partili ve hocacı, ikindiden geceye CHP’li ve ritüelci olduğunu hep söylerdim. “Gelene ağam gidene paşam” denmesi egemen olduğu için iki yakamız bir değil, milli sınırlarımız “kevgir”, arsız müteahhitler “ağa”, ormanlarımız “kül”, denizlerimiz “salya sümük” oluyor.

Yağcılık ve yalakalık öyle önemli değer (!) oldu ki, kibir sahibi cahil makam sahipleri, inanın memleketi cehenneme çeviriyor. Hayat yaşanmaz hale geliyor, dağdan gelen bağdakine “üzüm” anlatıyor, bağdaki dağa çıkınca “rüzgârdan” bahsediyor. Ve külliyen cehaletin bayrağı ülkemin her burcunda dalgalanırken, mevki makam sahipleri, hareket halindeki araçtan oyuncak kutularını, çay paketlerini “insan” olanlara mı veriyor yoksa “tecrit kampının” telleri üzerinden zoraki iyilik mi yapıyor belli değil!

Ama garip olan, herkes herkesi eleştiriyor, kimse kendini “yanlışa” koymadan bu tehlikeli ve tekerrür eden tarihin yeteneksiz figüranlığını yapıyor.

Çok eskiyi bilmem, yalanın bu kadar revaçta olduğunu hatırlamıyorum. Ne yazık ki yalan, garip ama her zümrenin, her topluluğun, her sermaye grubunun, her siyasi hareketin “uzmanca” yürümeye çalıştığı bir yol.

Temmuz sonunda sanki “eş zamanlı” başlayan (başlatılan mı desem acaba?) orman yangınları kaygılarımıza kaygılar ekledi.

Sanki ilk kez orman yangını oluyormuş gibi yapanlar, daha önceki, ondan önceki yangınların sonrasında arsız ve yüzsüz müteahhitlerin çabalarını bilmiyormuş gibi davrandılar. Yangınlar sadece “uçak vardı yoktu” tantanasına indirgendi. Atatürk kokulu Türk Hava Kurumu’nun mevcut iktidar tarafından 2002’den beri sevilmediği hep unutuldu. THK’nun durumunu tartışmak için yangın mı beklenmeliydi?

Dünyadaki tehlikeli iklim değişiklikleri hangi TV kanalında doğru insanlara soruldu? Gündemde neden tutulmadı? Su, hava değişimleri neden ders olmadı? Neden yangınlarda hep sabotaj ihtimali konuşuldu da orman çevrelerinde o kahrolası menfaat odaklı saçma turizm yapıları tartışılmadı? Ormanlık alan ve çevrelerinde olağanüstü nüfus artışları, betonlaşma, karbon salınımı gibi unsurlar neden konu edilmedi?

Yüreğim yanıyor orman yangınlarında ölenler için. Ne acı… Ölüm tabii ki kaderden ama, “insan” gibi kalabilseydik, ruhumuzu “para şeytanına” tabi kılmasaydık belki ölmezdi o emekçiler.

Olağanüstü sıcak günler yaşıyoruz, farkında değiliz. Ama hepimiz “deniz, kum, güneş” sevdasıyla neredeyse ceketimizi satacağız. Fakat hayatın iklimsel zorlaştığını ısrarla görmüyoruz.

İşte Çiçekliköy, Menderes, Yamanlar Dağı ve çevresi… Onca söylenti, girişim hep doğayı katletmeye yönelik. Saçma sapan enerji politikaları Karaburun’u bile mahvetti. Halk için yol yapmayan iktidar, yandaş ve sevgili enerji şirketi için İzmir-Karaburun otoyolunu yaptı. Halkım da sevindi. Oysa o yol, o şirketin dev kamyonlarının rüzgâr tribünü taşıması içindi. Ama halkım fark etmedi bile… Çünkü fark ettirecek ne kadar gazeteci varsa çeşitli yöntemlerle “infaz” edildi. Yani insan kaybetti, pelikanlar kazandı!

İHANETİN DANİSKASI

Bornova Çiçekliköy’de birileri inanılmaz tehlikeli bir çaba içinde. Yazdım, konuştum aldıran yok. Bir tane iktidar ya da muhalefet mensubu arayıp da sormadı. Okunmadığı için değil yazılarım, açıkça “yok sayıldığı” için. Altı bin konutun Çiçekliköy orman içine yapılmak istenmesinin ve bunun İzmir hatta Manisa’yı da etkileyecek başta ekolojik sorunları yaratacağını bir düşünün.

Balçova’da yapılan o beton ve çirkin kazuletin güzelim İstinye ile ne ilgisi var? O bölgedeki nüfus artışını, araç ve egzoz yoğunluğunu düşünün. Orada öyle bir tesise kentin ihtiyacı var mıydı? Bu kente ihanetin daniskası değil mi? Ama bakıyorum da hiç ummadığım bazı “sevgi pıtırcığı” tanıdıklar hararetle burada “bir şeyler yapacakları” günleri düşünüyor. Tavsiyem, ilk açıldığında bir konferans tertip etsinler, konu da şu olsun: İzmir’in havasına, suyuna ihanetin gizli tarihi!

Hiç durmasınlar şimdi, o muhteşem gövdeleriyle beni Vali, Başkan hatta Reis-i Cumhura şikâyet etsinler. Hatta “yine” o çok sevdikleri riyakârlıkla önce ekmeğimden etsinler sonra da arayıp “çok üzüldük” desinler. Yolumdan dönersem şerefsizim!

Çiçekliköy ve Kaynaklar’da yıllardır süren “zengin” ve “kaçak” yapılaşmaları görmeyenlerin “sağlıklı kentler” söylemlerine hep gülerim. Hele o bitmez tükenmez servetleriyle Milano'ya, Barselona’ya gidip dönüşte de utanmadan “neden İzmir öyle olmasın” diye tavsiye yazdıklarını unutamıyorum! İnciraltı’nda gariban vatandaş, atasından kalan toprağa yıllardır bir şey yapamadan, sağda solda işçilik yaparken, sanayicisinden futbolcusuna “ünlü ve zengin” olanların milyonluk villa görünümünde “malzeme deposu” yapmalarını da unutamıyorum.

Kim bilir ki o yanan güzelim orman alanlarında son yirmi yılda neler yaşandı?

Nasılsa “timsah gözyaşlarını” ve “çene suyu çorbayı” çok seviyoruz. Ama unuttuğumuz bir ayrıntı var ki, tabiat, kendine yapılan ihanetleri asla unutmaz, unutmuyor da!

***

O “ÇIĞLIKLAR” DUYULDU MU?