“...Dolaştım Türkiye'yi, sokak sokak… Çocuklar gördüm; saz benizli, sıtmalı… Çocuklar gördüm; gamdan, kederden uzak… Dedim: İnsan her yaşta çocuk olmalı… Her şeye rağmen güzel yaşamak…” der ya hani bir Şiir’inde…
Ümit Yaşar şiirleri hayatın sesini açıkça haykırır bizlere. Onun şiiri; kasabalardan da, şehirlerden de aynı şekilde yankılanır. Bazen bir fabrika işçisinin Aşk’ını, bazen bir şairin dayanılmaz yalnızlığını, bazen de bir kadının anneliğini aynı güçlü tonla haykırmayı başarabilmiştir. İsminde taşıdığı ümidi okuruna bazen az verse de yine de onun gür sesi şiirler aracılığı ile okurunun damarında gezinebilmiştir dostlar…
Ümit Yaşar ki; “Beni kör kuyularda, merdivensiz bıraktın…” diyecek kadar vefasızmış sevdiceği…
“Bir gece ansızın gelebilirim!” diyecek kadar da vazgeçmeyen sevdasından…
“Ben senin en çok gülüşünü sevdim; sevindiren, içimde umut çiçekleri açtıran... Unutturur birden bana acıları, güçlükleri; dünyam aydınlanır, sen güldüğün zaman...” Güldüğünde sevdiceği, dünyasını güzelleştiren, O’nun en çok gülüşünü seven bir Aşk adamı bir yandan…
Doğru ya: “Konuşacak birini bulmak kolay da, susacak birini bulmak zor…” Susmanın Aşk’a ve Sevda’ya dâhil olduğunu belirten…
“Sevmek ne imiş, bir gün anlarsın…” diyen ‘en Sevgi’den anlamaz’ sevdiceğine…
Fakat “Beni ağlatmanın ayıbını silemezsin!” dediğinde bile beklemiş Şair...
Ve yorulmuş aslında: “Yoruldum sevdiceğim; yoruldum, her bulduğum yerde seni kaybetmekten…” Öyle yorulmuş ki, arafa çıkmış sevdiceği, oradan şiirler vasıtasıyla seslenmeye devam etmiş, ölmüş kimi zaman…
“Öyle sessizce öldüm ki defalarca, hiçbir zaman anlaşılmadı yokluğum… Bilir misin, “Bir cam kırıldı uzakta; taa uzakta, içimde bir cam kırıldı… Bütün şiirlerim anlamsız şimdi; resimler renksiz, şarkılar ruhsuz, hiçbir şey artık avutamaz beni…” Kırılmış direnci bazen. Ama yazmaya ve sevmeye devam etmiş işte…
Sahi Sevgi neydi? Sevilmeyi beklemeden, ibadet eder gibi aynı sevmek... Sevmeye devam etmiş ve umut etmeye…
“Yaşıyorsam; içimde umut varsa, yine seni özlediğim içindir… Gittiğine inanmıyorum, gel demeyeceğim sana…” Öyle derin, öyle anlamlı sözler, şiirler… Hep… İnsan evladı var olduğu sürece, binyıllardır kullanılan aynı kelimelerle bâkire cümleler kurmuş, daha önce hiç duyumsanmayan duygulara sebep olmuş…
“Unutma ki; her seven isimsiz bir kahramandır, insan sevebildiği kadar insandır…” diyerek Sevgi’yi hayatın başköşesine oturtan bir yandan…
Gün, bir koca şair dostlar. Gün, Ümit Yaşar OĞUZCAN…
