Serkan Güneş...

Daha 25 yaşındaydı.

Annesiyle birlikte yaşıyor,

Evlilik için hazırlık yapıyordu.

Ortalık karardığında,

Hiç düşünmeden içeri girdi.

Üç arkadaşını,

Yanındaki üç maskeyle kurtardı.

Başka maske kalmamıştı...

Yoğun duman ciğerlerine doldu.

Son anda kendini dışarı attı.

Gördüğü ilk masanın üzerine yığıldı.

Cenazesi Savaştepe'de,

Soğuk hava deposuna kondu.

Yıllar önce kanserden ölen

Babasının yanında toprakla buluştu...

Ben beş hikaye yazarım,

Siz on tane...

Bir başkası 20 yazar.

100 tane yazan bile vardır...

Hepsi aynı sonla biter ama.

Soğuk, karanlık ve ölüm...

Böyle bir yerdir Soma.

Acı hep tazedir,

Anılar hep dinlenir.

Bugün topluca ağlanır,

Yarın topluca yine kömüre koşulur.

Herkesin tek bir amacı vardır.

Daha iyi koşullarda,

Daha iyi yaşayabilmek.

Ev almak, araba almak,

Çocuklarını okutmak,

Anasına, babasına yardım etmek.

Bildiğimiz, sıradan insanlık işte.

Hangimiz istemeyiz bütün bunları?

Oysa kapitalizmin vahşeti de budur...

Daha iyi ev, daha iyi araba,

Daha iyi okul, daha iyi tatil...

Bunlarla boyar gözlerimizi.

Oysa hiçbiri lütuf değildir.

Hepsi insan için, insanlık içindir...

Siz bakmayın anaların,

Babaların, evlatların

Ve de eşlerin dışındaki gözyaşına.

Onca insanın ardından bile,

Yaşam odasını mecbur edemeyen,

Kocaman bir meclisimiz var bizim...

Hele bir mahkemeler sürsün,

Hele biraz zaman geçsin,

Hele biraz ortalık durulsun,

Ölenler öldükleriyle,

Yakınları da acılarıyla başbaşa kalacak.

Niye şaşırdınız ki?

Ölüm madencinin fıtratı değil mi?

Tıpkı sarayların, hanların

Sultanlığın fıtratında olduğu gibi...