Mickey 17
Yönetmen: Bong Joon ho.
Oyuncular: Robert Pattison, Mark Rufallo, Toni Colette, Steve Yeun.
Edward Ashton“Mickey 17”Bong Joon HoOscar ödüllü “Parazit”(Gisaengchung - 2019)’ın 2022’de yayımlanan romanından uyarlanan , Güney Koreli yönetmen ’nun ten sonra çektiği ilk filmi.
Gelecek bir zaman diliminde geçen hikayede kapitalizm, insan klonlanması, emeğin sömürülmesi, faşist liderler ve hepsini çerçeveleyen ölümlülük gibi temaları bir bilim kurgu parodisi şeklinde sunuyor.
Sosyal adaletsizlikleri işlemeyi sever Bong Joon ho, sinematografisinin diğer önemli filmleri “Snowpiercer”(2013) ve “Okja”’dan (2017) esintiler taşıyan bir filme imza atmış.
Snowpiercer’da sosyal sınıf farklılığını hiç durmayan bir trenin yolcularıyla özdeşleştirmişti, Okja’da ise hayvan hakları mücadelesine odaklanmıştı. Magnum Opus’u “Parazit” ise ülkesi Güney Kore’deki yükselen kapitalizm ve alt sınıf arasındaki derinleşen uçuruma işaret etmişti. Bu kez reçetede üçünden de bir tutam var.
Yaşanacak bir yer olmaktan çıkmış, çürümüş olarak tabir edilen dünyamızdan çıkış yolu arayan çaresiz insanlar, Trump-Musk karışımı sağcı, dindar, şaklaban kılıklı bir politikacının hayallerinin peşine takılmışlardır. İki kez seçim kaybetmiş olmasına karşın hala yeterli sayıda taraftarı olan Kenneth Marhall’ın (Mark Rufallo) “yeni bir gezegen, yeni bir hayat”Hedef 4 yıllık yolculuk sonu varılacak Nilfheim gezegenidir. tarzı projesine gidecek araca mürettebat olarak doluşurlar.
Mickey’de dünyanın çaresizleri arasındadır. Makaron girişimciliğinden iflas etmiş, zalim bir tefecinin pençesinden kurtulmanın tek yolu olarak dünyadan kaçmayı seçer. İş ortağı Timo (Steven Yeun) ondan her zaman daha şanslı birey olarak bu kez de, nasıl olduysa bir pilotluk koltuğu kapar.
Mickey (Robert Pattison) sınıflamanın altının da altı sayılabilecek “harcanabilir” kategorisinde uçuş ekibine dahil olur. Mesele burada harcanabilir insan sınıfının ortadaki çaresiz konumudur.Uzatılan evrağı imzaladığında işin biter.“harcanabilirler” deneylere sokulurlar ve doğal olarak da ölebilirler. Tekrar tekrar klonlanan insanlara mahsus bir sınıftır.Hafızaları tuğla tarzı bir diskte saklanır ve yazıcıdan çıkarıldıklarında her seferinde baştan yüklenir. Ölüm korkusunu her seferinde de deneyimlemek zorundadırlar. Ne hakkı, ne hukuku, ne de kişisel özgürlüğü vardır.
Gemiye binebilmek için bekleyen insan kuyruğuna bakıldığında sanki bugünün bir mülteci tablosu gibidir. Yolculukta gerçekler ortaya çıkar, insanlara kısıtlı gıda verilirken, başkan ve sos bağımlısı eşi Ylfa (Toni Colette) lüks içinde yaşarlar. Ylfa’nın yapması gerekenleri kocasının kulağına fısıldamak asli görevleri arasındadır. Malum kocası oldukça cahil ve kimliksiz bir tiptir.
Hikaye ilerledikçe güçlü bir karaktere dönüşen Nasha (Naomi Acke) yolculuğun hemen başında Mickey ile sevgili olur. Sonrasında onun bütün zor anlarında destekçisi, elini tutanı, akıl vericisidir.
GEZEGENDE FARKLI BİR YAŞAM VE YARATIKLAR
Dördüncü yılda gezegene varılmasıyla Mike virüs saptama deneyi için ilk ayak basan olur. Virüsten hastalanan Mickey her seferinde ölür. Sürekli klonlanarak 17 rakamına ulaşır. Sonunda virüs aşısı bulunur. Bir gün görevden sağ dönen Mickey’i bir sürpriz beklemektedir. Karşısına 18. Versiyonu çıkar.
Gezegende karşılarına çıkan yaratıkları “korkunçlar” olarak adlandırırlar. Buradaki canlılar ve gemidekiler arasında, tarihin sıklıkla örneklediği gibi, yerli halk ve sömürgeciler gibi bir çatışma ortamı doğar. Komutan Kenneth ırkçı maskesini takınır ve gezegendekilerin tümüyle öldürülmesi emrini verir.
Öncelikle sade ve çok abartıya kaçmayan bir set tasarımı filmi kucaklıyor. Birçok yerde bana tiyatro sahnesi atmosferi gibi geldi. Yaratık tasarımları çok güzel olmuş. Darius Khondji iç çekimlerde fazlaca karanlığı seçmiş fakat dış çekimler harika.
Oyunculuklarda Robert Pattison kariyerindeki en iyi performanslarından birisini gösteriyor. Hele 17 ve 18 arasındaki geçişlerde çok başarılı. Saftirik 17 karşısında agresif ve kararlı bir 18. Mimik ve beden dilleri kusursuz. Başkan Mark Ruffalo ve eşi Toni Colette, groteske varan karikatür tiplemeleri komedinin bünyesine uygun oynuyorlar.
Şahsen filmi çok sevdim. Bugünü böylesine distopik izdüşümle yansıtmak, ironiyi ve duygusallığı dozunda vermek her yönetmenin harcı değildir. Güney Kore Sineması klişelerini bu yüzden çok seviyorum.
